Zespół policystycznych jajników (PCOS) określany jest zaburzeniem endokrynologicznym, które dotyczy 5–10% kobiet w wieku rozrodczym [1]. Schorzenie to ma bardzo złożoną etiologię, opiera się na predyspozycjach genetycznych, czynnikach środowiskowych i steroidogenezie. PCOS charakteryzuje się też bardzo różnymi objawami (zostały przedstawione w tab. 1), utrudniającymi leczenie [1, 2, 10].
 

Z powodu braku jednoznacznego podłoża rozwoju PCOS leczenie ma charakter objawowy. Najistotniejszym elementem terapii jest modyfikacja stylu życia, odpowiednio zbilansowana dieta, przy problemach z nadmierną masą ciała, najlepiej redukcyjna, która ułatwi spadek kilogramów. Zalecana jest również regularna i umiarkowana aktywność fizyczna, dostosowana do możliwości pacjentki, a także ograniczenie czynników stresowych, które pobudzają wydzielanie kortyzolu i zwiększają łaknienie. O ewentualnej farmakoterapii decyduje lekarz [10].
Obecnie stosowane leki u kobiet z PCOS to: metformina, pioglitazon czy troglitazon. Ich celem jest poprawa insulinowrażliwości i zmniejszenie hiperandrogenizmu, powodując powrót regularnych cykli miesiączkowych oraz owulacji u kobiet z PCOS [1].
Prowadzone w ostatnich latach badania dowodzą skuteczności stosowania inozytoli, potwierdzając ich pozytywny wpływ na profil metaboliczny i hormonalny kobiet chorujących na PCOS oraz sugerują, że wdrożenie inozytoli prowadzi do wzrostu częstości owulacji, przywrócenia regularnych miesiączek, redukcji hiperandrogenizmu, a także wywiera korzystny wpływ na gospodarkę węglowodanową [1, 2, 3, 9].
Inozytol został odkryty już sto lat temu w moczu osób chorych na cukrzycę – wówczas nie zdawano sobie jeszcze sprawy z jego właściwości. Dopiero w 1941 r. Gavin i McHenry podjęli się opisania jego istotnych właściwości w optymalnym funkcjonowaniu metabolizmu. Inozytol jest związkiem należącym do witamin z grupy B (nazywany witaminą B8) i dostarczaną do organizmu wraz z codzienną dietą w ilości ok. 1 g – ilość ta pokrywa jego standardowe zapotrzebowanie. Naturalnie obecny jest w produktach pełnoziarnistych, orzechach, cytrusach, kiełkach pszenicy, fasoli i drożdżach. Substancja jest również syntezowana w organizmie człowieka z glukozy [1, 4, 11].
Najczęściej występującymi, biologicznie czynnymi formami inozytolu są mio-inozytol (MI) oraz D-chiro-inozytol (DCI), który powstaje na drodze epimeryzacji. Aktywność tej reakcji jest uzależniona od poziomu insuliny w organizmie [7, 11].

Mio-inozytol – udowodniony wpływ na funkcjonowanie organizmu:

• Bierze udział w tworzeniu błony komórkowej.
• Prekursor fosfolipidów, odpowiedzialnych za wewnątrzkomórkowe sygnały w obrębie oocytu.
• Istotny w prawidłowym dojrzewaniu oocytów w obrębie cytoplazmy i jądra komórkowego.
• Uczestniczy w produkcji hormonów, takich jak: gonadoliberyna, TSH i insulina.
• W jajniku reguluje wychwyt glukozy oraz sygnalizację FSH (hormon odpowiedzialny za dojrzewanie pęcherzyków jajnikowych).
• Odpowiedzialny za transport glukozy i wykorzystywanie jej przez...